Een paar maanden geleden leerde ik iemand kennen met een hulphond. Ik vond het prachtig om de band tussen hen te zien. Wat leek het me fijn om samen een team te zijn met je hond. Een maatje te hebben! Zou dat ook iets voor mij kunnen zijn? Durf ik te gaan onderzoeken of ik in aanmerking zou kunnen komen? Of überhaupt te delen dat een hulphond een grote wens van mij is? Nog vele andere gedachten en twijfels hielden me bezig.

Het heeft nog wel even geduurd voordat het zaadje uitgroeide: delen met anderen, organisaties benaderen en onderzoeken. En toen kwam DAD op mijn pad en ging het allemaal in een stroomversnelling. Bij het eerste gesprek was ik behoorlijk zenuwachtig… Maar gelukkig zagen ze ook bij DAD wat een hulphond mij kan bieden, en dat nam het laatste restje twijfel bij mij weg.

Twee maanden geleden kwam hij dan echt bij me wonen: mijn grappige, lieve en stoere Lef. Het dapperste hondje van het nest, vol levensenergie en totaal anders dan hoe ik in elkaar zit! Ik vond deze pup spannend, maar ik wist ook dat ik meer lef in mijn leven kon gebruiken. Het meervoud van lef is leven, iets waar ik zo naar verlang. Met Lef hoop ik meer dappere stappen te durven zetten, op avontuur te gaan en dromen na te jagen!

De eerste stap was het uitspreken van mijn hulphondwens, en daarna zijn er al veel andere stappen en stapjes gezet. De afgelopen twee maanden waren pittig, maar ook supertof! En al die lieve kusjes van Lef toveren elke dag een glimlach op mijn gezicht…

We zijn nog maar net aan onze reis begonnen, maar ik weet zeker dat we het zaadje dat maanden geleden geplant is, samen met onze lieve coach laten uitgroeien tot iets heel moois.

Talien (43)