Ovie, rustig, zacht, observerend, op zichzelf; zo werd je aan mij voorgesteld. Hoewel je me eerder niet echt was opgevallen tussen je andere drie broers, had je nu mijn volledige aandacht. Jouw herkenbare karakter en onschuldige blik lieten me niet meer los. Gaan wij nu echt samen het leven aan?

Na onze eerste ontmoeting was het duidelijk: ja, dat gaan we. Jij koos voor mij en ik voor jou. Ik gaf je de naam Ovie, waarin ik het Franse woord ‘vie’ (leven) verwerkte. Een woord met veel lading, want door voor jou te kiezen, koos ik ook voor het leven. Iets wat ik doodeng vond en nog steeds vind.
Maar tot op de dag van vandaag heb ik nooit spijt gehad van deze keuze. De afgelopen 2,5 jaar hebben Ovie en ik samen hele mooie stappen gezet, stappen richting herstel, richting een toekomst. Dat mijn leven niet meer bestaat uit opnames en eindeloze behandelingen, had ik me niet kunnen voorstellen. Dat ik daarentegen weer kan genieten van dingen, een toekomst voor me zie, een studie volg en mijn een droombaan in het ziekenhuis heb, al helemaal niet.

Ovie is niet alleen mijn soulmate, maar ook mijn leermeester. Hoewel zijn zachte karakter klopt, heeft hij ook een andere kant. Een kant die weet wat hij wil en dit duidelijk laat merken. Een kant die zijn behoeften en grenzen aangeeft. Een kant die ik door Ovie meer in mezelf heb gevonden en die nog altijd in ontwikkeling is.
Ovie laat me elke dag zien dat het goed is; dat het goed is om op te staan en de dag aan te gaan. Hij laat me voelen dat ik dit kan, samen met hem. Hij is er voor me als alles te veel wordt en ik de handdoek in de ring wil gooien. Hij is er altijd, op de goede, maar ook zeker op de minder goede momenten. Ik durf wel te zeggen dat ik zonder Ovie hier nu niet meer was geweest.

Maar hier sta ik, meer in mijn kracht dan ooit, meer in het leven dan ooit. Ik worstel nog steeds dagelijks met mezelf, met het leven, maar samen met Ovie durf ik het aan.

C’est la vie

Manouk (24)