Al een lange tijd worstel ik met psychische problemen. Zes jaar geleden kwam dit tot een dieptepunt en ging ik van uitwonende student die goede cijfers haalde en stage liep in het buitenland, naar van de ene op de dag niet meer kunnen. Te lang over mijn grenzen gegaan, constant bezig met het camoufleren van wat later de naam “autisme” kreeg. Het was helaas het begin van een hoop ellende. Heel veel strijd, therapie en tranen verder is het gelukt om mijn studie af te ronden, en daarna zelfs een baan te vinden. Ik was inmiddels weer verhuisd, dit keer naar een hele fijne begeleid wonen locatie. Vanaf hier zou ik mijn leven weer gaan opbouwen, ik was immers hersteld, toch? Helaas bleek ik niet zo ver hersteld als dat ik dacht, en na twee jaar werken kwam ik bijna twee jaar geleden weer thuis te zitten. Dat was het begin van nog meer ellende. Een autistische burn-out, depressie, veel angst en paniek, intense vermoeidheid. De bodem van de put. Alles waarmee ik mezelf normaal gesproken overeind hield, viel weg of werkte niet meer. Zo ongeveer alles kostte me moeite en mijn motivatie zakte steeds verder weg. Gelukkig had en heb ik fijne mensen om me heen die me ondersteunen.

Die late diagnose autisme is eigenlijk de basis van mijn problemen. Autisme is heel lang een diagnose geweest die vooral bij mannen werd gesteld, gebaseerd op gedrag en veel stereotyperingen. Ik hoef ze denk ik niet op te noemen, vrijwel iedereen heeft er wel een beeld bij. De laatste jaren is er gelukkig in opkomende mate aandacht voor de meer onzichtbare uitingsvormen van autisme, zoals bij vrouwen vaak het geval is. Maskeren, camoufleren en “overaanpassen” is voor veel vrouwen met autisme een soort tweede natuur geworden. Bijkomend probleem van zo’n late diagnose, is dat mensen vaak al lang tegen problemen aanlopen en in veel gevallen ook verkeerde diagnoses en behandeling hebben gekregen. Bij mij is dat niet anders; ik maskeer er op los waardoor mensen in de praktijk weinig aan mij merken. Daarnaast zijn behandelingen in het verleden niet goed aangeslagen en hebben ze op bepaalde punten zelfs averechts gewerkt.

Hoe je mij op straat tegenkomt versus de versie van mij die begeleiding ziet, is een wereld van verschil. Op het oog zie je niks aan mij; ik ben spontaan en kan prima een praatje maken. Tegelijkertijd woon ik begeleid, op een locatie waar ze 24-uurszorg bieden. In de praktijk betekent het dat er door de week overdag begeleiding aanwezig is, en er in de avonduren en weekenden een bereikbaarheidsdienst is die gebeld kan worden. Op dit punt in mijn leven ontvang ik best wel intensieve begeleiding. Door de week zie ik iedere dag, meestal meerdere keren per dag begeleiding. Het is namelijk een tijd zo slecht met mij gegaan, dat “de dag doorkomen” al een grote uitdaging was. Buiten de begeleiding, ziet bijna niemand deze kant van mij. Tegenwoordig gaat het gelukkig iets beter, er lijkt wat meer stabiliteit te komen. Dat komt mede door een andere grote verandering in mijn leven: mijn hond Koda.

Hij is echt mijn maatje en geeft me de structuur in mijn dagen die ik miste. Tegelijkertijd was het nogal een zoektocht naar passende therapie. Een intakeprocedure die op meerdere manieren mis liep en vervolgens een wachtlijst van minstens anderhalf jaar. Succes. Ik besloot het heft in eigen handen te nemen en kwam uit bij Kwispelkrachtig. Zij bieden een emotional support dog traject aan waarbij je eigen hond ingezet wordt. Dat voelde vanaf de intake eigenlijk al goed. Door de oefeningen die ik daar met Koda doe, leer ik veel over mezelf. Een hond hou je namelijk niet voor de gek, en daarmee je coach ook niet. Al vrij snel kwam ik met mijn coach tot de conclusie dat ik eigenlijk een hele sterke wens heb om Koda op te leiden tot psychosociale hulphond. Hij was al mijn maatje, maar met zo’n traject gaat hij leren om mij nog meer te kunnen ondersteunen en mag hij bovendien overal mee naartoe. Hij gaat onder andere leren om overprikkeling, oplopende spanning of paniek te signaleren en daar uiteindelijk ook op te reageren. Daarnaast geeft zijn aanwezigheid mij een veilig gevoel en heb ik in verschillende situaties gemerkt dat ik minder snel overprikkeld raak als hij mee is. En boven alles geeft dit traject me weer hoop op een toekomst, nadat ik het perspectief lang kwijt ben geweest. Ik heb een lange tijd geprobeerd alles te verbergen en verbloemen, maar met iets zichtbaars als een hond met een hesje, is ook dat geen optie meer.

Het is een waardevol maar ook heel pittig traject, waarbij ik het mooi vind dat “de weg ernaartoe” minstens zo belangrijk is als het einddoel. Er gaat echt veel training in zitten. Daarnaast is een lompe hond die aangeeft dat het genoeg is, door wild tegen je op te springen en te bijten, natuurlijk ook niet altijd fijn ;). Samen met Koda hoop ik een weg te gaan vinden naar een betere toekomst. Een toekomst waarin ik het leven dat ik zo intens vind, samen met Koda kan aangaan.